Okej. Nie było mnie bardzo długo. Przyznaję. Właściwie nie zamierzałam wcale wracać, sądziłam, że blogowanie to moja przeszłość  i kończę z tym, ale bardzo spontanicznie, przed chwilą, coś mnie skłoniło żeby wrócić. Chcę wrócić i chcę pisać (choć możliwe, że nakładanie sobie dodatkowych zajęć poza studiami jest głupiutkie, aale WHO CARES).

Dlaczego wracam? Chcę być sobą. Banał. Ale w rzeczywistości nie aż tak proste. W swojej głowie, jak i przy najlepszych przyjaciołach (shout out to Asia) , jestem takim małym wariatem trochę, i UWIELBIAM w sobie tą spontaniczną radosną część. Czerpie radość z rozśmieszania ludzi (stąd nie miałam żadnych oporów, żeby chodzić po ulicy i uczelni w zielonej czapce elfa z dzwoneczkami, wręcz przeciwnie, gdy wpadłam na ten pomysł to cieszyłam się cały wieczór i nie mogłam się doczekać tego dnia, mimo że wiązał się on z siedzeniem na uczelni od 8 rano do 20:40 --- serdecznie pozdrawiam z tego miejsca moją uczelnie).

Jeśli chodzi o to czemu przestałam pisać...Wiecie, przez cały czas blokowałam się tym, że sama oceniałam swoje wpisy. No i jasne, nie można bezkrytycznie wstawiać wszystkiego, co się napisze, ale też nie można się powstrzymywać i krytykować wszystkiego, co się zrobi, tylko dlatego, że pojawiają się w głowie myśli typu "moje teksty brzmią niedojrzale", "czy nie otwieram się za bardzo przed tymi ludźmi?", "co jeśli ludzie zobaczą jaka jestem naprawdę?". I tak właściwie to jest dość paradoksalne w mojej osobie. Bardzo często podkreślam, że robię w życiu swoje i nie oglądam się na to, co inni o mnie myślą i właściwie bardzo często tak jest, ale gdy już zaczyna mi zależeć na jakiś ludziach, to zamiast nadal być sobą, zaczynam się okrutnie przejmować tym jak mogli odebrać moje zachowanie/moje słowa. No i nie ma co kryć, jest to mega niezdrowe i często niepotrzebne, bo pewnie większość tych ludzi nie poświęca tyle czasu na analizowanie mnie, tyle co ja analizuje samą siebie i ich hipotetyczną opinię o mnie.

Zastanawiałam się trochę, czy zaczynać nowego bloga czy kontynuować tego. Główna rzeczą motywującą mnie do tej pierwszej opcji, był lekki wstyd za te posty sprzed prawie dwóch lat... Tylko, że tak czytając je po raz pierwszy od dawna zauważyłam kim byłam wtedy i że szczerze mówiąc, lubię tamtą siebie. Posty były może lekko głupiutkie i banalne, ale jest w nich pewna szczerość i humor, który nawet teraz mnie bawi (co aż tak dziwne nie jest, bo przeważnie z moich żartów najmocniej śmieje się ja sama... w tej kwestii nic się nie zmieniło). Była w nich chęć wyrażenia siebie i w sumie sporo odwagi, że otworzyłam się i pozwoliłam Wam przeczytać to, co powstało mi w głowie.

Także tego, na pewno zapowiada się jakaś graficzna zmiana bloga, ale do tego wpierw muszę znaleźć czas (hehe). Bo wyjaśniając,  jestem szczęśliwą, acz zmęczoną pierwszoroczną studentką architektury wnętrz i w sumie na brak roboty narzekać nie mogę. Trzymam się jednak twierdzenia że im więcej się robi, tym więcej "wolnego" czasu spędza się produktywnie. No i jak zwykle, wpis jest o wszystkim i niczym, kochany chaosik w głowie.

Zeznanie napisane, czekajcie cierpliwie na kolejne wpisy.

W planach na dziś miałam post o czymś zupełnie innym, ten był zaledwie zaczętym pomysłem, jednak piszę ten inny, gdyż zorientowałam się jak pewna sprawa jest męcząca i to ona będzie dzisiejszym tematem. Przejdźmy do rzeczy.

Prawdą jest, że od wielu lat w społeczeństwie funkcjonuje trend "multitaskingu". Pozornie zajmujemy się jednym projektem/zadaniem, ale w międzyczasie zajmujemy się jeszcze innymi. dla przykładu, w tej chwili, gdy piszę ten wpis, mam włączony Facebook i strony przez które szukam konkursów. Właśnie przez to, co chwilę przerywam pisanie, nie potrafię skupić się tylko na tej jednej czynności. Warto tu też dodać, że takie rozpraszanie się zdecydowanie wydłuża czas wykonywania danej czynności, co jak wiadomo jest w sumie demotywujące, bo jeżeli coś nawet lubimy robić, ale zajmuje nam bardzo dużo czasu, to zdarza się, że coraz mniej chce nam się to kontynuować. Niestety, przyzwyczailiśmy się do życia w takim trybie.

Czy możemy coś z tym zrobić? Myślę, że tak.

1. Zastanów się czy chcesz coś zmienić w sposobie "pracowania". Jeśli tak: patrz punkt 2. Jeśli nie, no to chyba Ci to niepotrzebne?
2. Zastanów się, co Ciebie rozprasza (w moim wypadku jest to głównie internet).
3. Pozbądź sie tego (ja przeważnie wyłączam wtedy internet).

Wiem, że to takie dość banalne fakty, ale przyznam szczerze, że mimo świadomości występowania takiego problemu, dość często daję się mu porwać i nic z tym nie robię. Dlatego warto o tym powtarzać, może popchnie to kogoś do lepszego organizowania sobie miejsca i warunków "pracy"*/pracy.

*zwrot ten odnosi się do realizacji naszych pasji/celów.

P.S. Jako że niektórym zaczęły się wakacje, chcę Wam życzyć przede wszystkim bezpiecznego wypoczynku i realizacji Waszych celów i pasji. :)

Podczas uczenia się nowych rzeczy, bardzo często popełnia się błędy. Z początku najwięcej, z czasem jest ich coraz mniej. Tak jest także z moją przygodą z rysowaniem...

Gdy mam jakiś plan na rysunek, czasami zdarza mi się w trakcie tworzenia dodać coś jeszcze, czego wcześniej w planie nie było. Nawet nie zastanawiam się nad tym, po prostu działam i tworzę. Wpadającą myśl o zmodyfikowaniu swojego "dzieła", przeważnie z góry uznaje za mogącą fajnie wyglądać. No i wtedy coś co miało być czarno-białe, nagle staje się kolorowe.

Jaki jest tego rezultat? Czasami wyjdzie z tego coś fajnego. Niestety czasem wychodzi przekombinowana praca, z której ani trochę nie jestem zadowolona. A przecież miało wyjść tak fajnie! Za każdym następnym razem powtarzam sobie, że tym razem zastanowię się, zanim coś zrobię. Niestety nie zawsze to wychodzi i lubi się co jakiś czas powtarzać.. Z tego co słyszę od znajomych, którzy też rysują, malują lub robią rzeczy, w których pewnych rzeczy po prostu nie da się cofnąć, im też się to zdarza.

I, mimo że jest to totalnie frustrujące, myślę, że nie ma sensu unikać tego popełniania błędów. Są one potrzebne byśmy uczyli się jakie są nasze dobre strony, a które słabe, nad czym musimy jeszcze popracować lub jaka technika najbardziej nam odpowiada. Dopóki tworzymy dla siebie, dla własnego rozwoju, nie powinniśmy obawiać się błędów. Bardzo długo wstrzymywałam się przed kombinowaniem i eksperymentowaniem w tym co robię, ale zauważyłam wtedy, że sama blokuję swoją kreatywność. Więc dałam mojej nauce rysowania iść swoją drogą, pełną błędów, frustracji, ale też radości z niektórych udanych prac.

Poprzednie dwa tygodnie spędziłam w Pradze, zdjęcia z tego postu są moje i były robione właśnie w tym pięknym mieście.

P.S Jeśli chcesz być na bieżąco z postami zapraszam do lajkowania strony na Facebooku:
https://www.facebook.com/brokatowepastele/

Na wstępie muszę zaznaczyć, że wpis będę opierać na własnym poszukiwaniu inspiracji, na moje rysunki, itp., ale myślę, że równie dobrze można to odnieść do pisania, czy czegokolwiek, co jest Waszą pasją.

Bardzo dużo osób twierdzi, że nie są kreatywne i brakuje im wyobraźni, a przez to też nie mają inspiracji do tego co robią.  Ja też należałam do tej grupy i w chwilach słabości nadal zdarza mi się tak myśleć. Na szczęście mam dla Was, i w sumie dla siebie też, dobrą wiadomość: kreatywności da się nauczyć. Każdy z nas może mieć głowę pełną pomysłów tylko trzeba wiedzieć gdzie szukać. No więc, gdzie szukać?

Inspiracje można znaleźć WSZĘDZIE- wiem, to dość ogólne stwierdzenie, ale od ogółu przejdziemy za chwilę do konkretów). Każda rzecz nas otaczająca może być inspiracją i pomysłem do działania. Jestem zwolenniczką poglądu, że większość rzeczy zostało już stworzonych, a naszym zadaniem jest używanie ich jako baz do naszych działań: tworzyć z nich kombinacje w naszym stylu. Mówiąc, że wszystko już zostało stworzone nie mam na myśli, że nie ma sensu już nic tworzyć, ponieważ te rzeczy nie zostały stworzone w WASZYM lub MOIM stylu. Każdy artysta ma inna kreskę, inaczej łączy kolory, inaczej widzi świat. Nie da się idealnie skopiować czyjegoś dzieła.

Przechodząc do konkretów, jestem w stanie wymienić Wam kilka sposobów, z których sama korzystam i uznaję za bardzo przydatne, w poszukiwaniu pomysłów. Podkreślam  jednak, że każdy jest inny i czasami sami musimy odkryć, co nas inspiruje. Te kilka pomysłów ode mnie może jednak okazać się przydatne na początek.

1.  Załóż konto na pintereście, jeśli jeszcze nie masz. To świetna platforma z wieloma zdjęciami, obrazkami, rysunkami, poradami dla osób piszących wiersze itp, robiących zdjęcia i wiele innych rzeczy, prawie wszystko można tam znaleźć.

2. Kopiuj prace innych artystów lub twórców. Zrób je w swoim stylu.

3. Eksperymentuj. Nie bój się bazgrać byle co na kartce lub w programie. Serio, z takiego bazgrania, głównie na lekcjach, powstało wiele świetnych pomysłów na moje rysunki. Cokolwiek robisz, zrób coś spontanicznie, nie myśląc za bardzo o tym. Właśnie w taki sposób zyskujemy dostęp do naszego mózgu i pomysłów, na które świadomie jest ciężej wpaść.

Mam nadzieję, że chociaż któryś z tych sposobów Wam się przyda i sprawi, że będziecie mogli więcej tworzyć. Jeśli macie jakieś inne sposoby to podzielcie się nimi w komentarzu. :)
Do następnego postu. :)

P.S. A to jedna z moich prac:

P.S 2 Jeśli chcesz być na bieżąco zalajkuj stronę na Facebooku:
https://www.facebook.com/brokatowepastele/

Ciemność. Dookoła wszechogarniająca ciemność i pustka. Panujący tu chłód przenika mnie do głębi, jakby chciał zamrozić moją duszę. Kulę się przed tym zimnem, ale to nic nie daje.  Nic nie widzę, jestem sama, gdziekolwiek jestem. Nie słyszę nic poza własnym oddechem. Chciałabym wołać o pomoc, ale nie potrafię. Nie potrafię wydobyć z siebie głosu. Powinnam być przerażona tą sytuacją, ale nie mam żadnych emocji, tak jakbym była odgrodzona ścianą od świata i od własnych uczuć. Wszyscy mnie opuścili, zostawili tu. Może to i lepiej, nie mam ochoty ani siły z nikim rozmawiać. Powinnam się bać. Nie rozumiem już nic. Próbuję zasnąć, nie chcę juz walczyć. Zasnę i już nie będe musiała żyć.

Dzisiaj wypada Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją. Chciałam tym krótkim tekstem zwrócić uwagę, że ludzie cierpią. Depresja to nie jest zwykle pogorszenie nastroju, z którego można tak po prostu wyjść, tylko trzeba to leczyć.
Tekst ten na pewno nie obrazuje tego, jak czują się ludzie z depresją, nigdy nie chorowałam na to. Ale chciałam w ten trochę abstrakcyjny sposób nakreślić problem.

Jeśli znacie kogoś z depresją, wspierajcie go. Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o depresji to przeczytajcie ten artykuł: http://powrotnik.eu/index.php/mity-na-temat-depresji/

W swoim życiu, co prawda dość krótkim bo tylko 17,5 roku, miałam kilka blogów. Zawsze ciągnęło mnie do pisania: o swoich pasjach, przemyśleniach na ważne dla mnie i dla świata tematy lub o czymkolwiek innym, co przyszło mi do głowy. (Z perspektywy czasu oczywiśćie uznaje te wpisy za niedojrzałe i najchętniej sprawiłabym żeby zniknęły, ale to chyba każdy tak ma z rzeczami, które stworzył kilka lat wcześniej). Jednak nawet wtedy czegoś ciągle mi w tych blogach brakowało, nie byłam z nich zadowolona i czułam, że nie do końca odzwierciedlają one to, jaka naprawdę jestem. Możliwe, że w tamtym czasie jeszcze nie wiedziałam kim jestem i czego chcę, dopiero się odnajdywałam, zresztą-jak każdy młody człowiek- nadal to robię, rozwijam się i często nie wiem czego chcę (wcale nie ma na to wpływu to, że jestem kobietą, wcale...). W  końcu chyba jednak wiem co najbardziej w tych blogach było nie tak. Brakowało mi połączenia w nich moich pasji i zainteresowań,a mam ich jednak kilka. Jestem takim człowiekiem renesansu, który interesuje się różnymi rzeczami i rozwija się w nich, nie jestem w stanie skupić się tylko na jednej rzeczy. Jednak zwykle przy pisaniu bloga skupiałam się na jakimś jednym aspekcie: albo były na nim TYLKO opowiadania, albo TYLKO przemyślenia na różne tematy, a o swoich pasjach, które uwielbiam, nie wspominałam prawie wcale, z perspektywy czasu nie jestem w stanie ogarnąć, dlaczego tego nie robiłam. Przecież interesuje się wieloma innymi sprawami: taniec, muzyka, sztuka, fotografia... Na szczęście w końcu nadszedł ten moment, gdy w mojej głowie zapaliła się żaróweczka: "A jakby tak się zająć tym, co najbardziej kocham i połączyć to ze sobą i nie ograniczać się? Po co się ograniczać, przecież mogę wiele." Sam ten pomysł i to, że znów zaczęłam pisać, sprawia mi ogromną radość, bo w końcu co jest ważniejszego od robienia tego,co się lubi i korzystania z możliwości, jakie daje nam życie i internet?

Skoro już nakreśliłam Wam, co tu robię, nadszedł czas bym się przedstawiła. Jestem Emilia, pseudonim artystyczny "Milia" i jak już wspomniałam jestem człowiekiem renesansu. Zajmuję się głównie wszystkim tym, co artystyczne. Co będzie się pojawiać na tym blogu, na razie nie będe zdradzać, żeby nie psuć niespodzianki i potrzymać Was trochę w niepewności, ale na pewno będzie kreatywnie, inspirująco i artystycznie, a przynajmniej taki jest plan. Artyści przeważnie są zakręceni i nieprzewidywalni. Taka jestem i ja, mimo kształcenia się w liceum na profilu mat-fiz-ang, (co ja robię ze swoim życiem...) ;) I mam nadzieję, że każdy znajdzie coś dla siebie

Także tego.. do następnego wpisu!
Edit: Jeśli chcecie być na bieżąco z nowymi postami to zapraszam do polubienia strony na facebooku.                     https://www.facebook.com/brokatowepastele/